Nashlie Christians se graad wat sy vandeesweek by die Universiteit Stellenbosch ontvang merk die einde was van 'n uitdagende reis gevul met terugslae, persoonlike verlies en merkwaardige veerkragtigheid. Op 27 het sy talle struikelblokke oorkom om haar droom te verwesenlik om 'n dokter te word, 'n pad wat meer as een keer onseker gelyk het.
Gebore en geto? in Saron, 'n township buite Porterville, het Christians die grootste deel van haar lewe by haar grootouers, Johanna (liefderlik bekend as 'Tokkie') en Kerneels gewoon. Ten spyte van haar plattelandse agtergrond het sy akademies uitgeblink en onder die top vyf matrikulante by haar plaaslike skool ge?indig.
Haar reis om 'n dokter te word het met 'n onverwagte kinkel begin. Toe sy in 2016 by die Universiteit Stellenbosch aansoek gedoen het, het 'n misverstand daartoe gelei dat sy aanvanklik vir 'n BSc pleks van geneeskunde geregistreer het. “Ek het 'n familielid met 'n rekenaar gevra om my te help om by universiteit aansoek te doen," het Christians verduidelik. “In my na?witeit het ek gedink ek het aansoek gedoen vir geneeskunde, maar ek het vir die verkeerde graad geregistreer."
Die universiteit se administrasie het haar voor 'n uitdagende vereiste gestel: sy kon net oorskakel na geneeskunde as sy 'n 80 persent gemiddeld in haar eerste jaar behaal het. “Ek het so hard geleer om 80 persent te kry, maar ek het nie daardie punt behaal nie," onthou sy. Op daardie stadium het Christene gedink haar mediese drome is dalk verby.
Onverskrokke het sy haar BSc voltooi en is uiteindelik in die geneeskunde program aanvaar. Finansi?le uitdagings het egter steeds haar reis geteister. NSFAS, wat haar aanvanklike graad ondersteun het, kon nie haar tweede kwalifikasie finansier nie. Christians het haarself in 'n bedenklike posisie bevind, onseker hoe sy haar studies sou voortsit.
“Dit was stresvol," het sy erken. “Ek het geweet as ek uitblink, sal daar iewers iets opduik." Na talle onsuksesvolle beursaansoeke het sy uiteindelik ondersteuning van die Health Workers SEDA ontvang, wat haar mediese graadgelde gedek het – maar sonder 'n lewenstoelaag.
Die COVID-19-pandemie het bykomende uitdagings gebring. Geforseer om tuis te studeer in 'n oorvol omgewing, het Christene gesukkel om stilte vir haar studies te vind. Sy het uiteindelik gere?l om op die Tygerberg-kampus te woon om haar eksamen te voltooi. Tog was selfs hierdie oplossing belaai met moeilikheid. Terwyl sy kos by 'n plaaslike winkelsentrum gekoop het, is sy deur vier mense met messe oorval, wat alles gevat het – insluitend haar foon en universiteitsrugsak.
Die traumatiese ervaring het haar gees amper gebreek. “Ek het gedink, 'reg, dit is nou jou teken, dat geneeskunde nie vir jou is nie'," onthou sy. Die aanval was so ontstellend dat sy nie haar eksamen kon skryf nie en net haar klaspunt gekry het.
Persoonlike verliese het haar uitdagings vererger. In haar vierde jaar is haar oupa aan vaderskant oorlede. Verlede jaar is haar geliefde ouma Tokkie dood. “Dit het soos die een verlies ná die ander gevoel," het Christians gesê. Haar ouma was haar grootste ondersteuner en het gereeld Bybelverse en gebede gestuur om haar aan te moedig.
Gedurende haar reis het verskeie “engele" haar gehelp om te volhard. Dr Derick van Vuuren, die MBChB-ko?rdineerder, het 'n maandelikse toelaag en gereelde etes voorsien. Haar oom Michael het buitengewone moeite gedoen en duur handboeke gekoop wat tot R2 000 elk kan kos, ten spyte daarvan dat hy sy eie gesin onderhou het.
Hierdie week se gradeplegtigheid was bittersoet. Terwyl haar ma Natalie en oom Michael die seremonie bygewoon het, is die afwesigheid van haar ouma Tokkie diep gevoel. “Sy was my grootste ondersteuner," het Christians gesê, “ sy het altyd vir my 'n Psalm of 'n Bybelvers gestuur om my aan te moedig om voort te gaan."
Christians begin volgende jaar met haar tweejaarlange mediese internskap by die Frere-hospitaal in Oos-Londen – die eerste keer dat sy die Wes-Kaap verlaat. “Ek is effens angstig," erken sy, maar ook opgewonde oor die volgende hoofstuk van haar reis.
As sy vorentoe kyk, bly haar ambisie duidelik. Nadat sy haar gemeenskapsdiens voltooi het, hoop sy om terug te keer huis toe en haar jarelange droom na te streef om in Kardiologie te spesialiseer. “Ek wil intussen my vaardighede opbou sodat ek 'n mensedokter kan word," sê sy. "As dit in die sterre geskryf staan vir my om 'n kardioloog of 'n ander spesialiteit te word, is ek oop daarvoor."
Deur na te dink oor haar reis, gun Christene haarself 'n oomblik van trots. "Ek is nie gewoonlik iemand wat hul eie beul blaas nie, maar ek is baie trots om hierdie graad te kry. Op die oomblik weet ek dit is waar ek veronderstel is om te wees en dat dit alles die moeite werd was."
